Του μαθητή ΚΟΥΜΠΟΥΡΑ ΝΙΚΟΥ
Η ζωή του
προπάππου μου .
Ο προπάππος μου
γεννήθηκε το 1905 σε μια μικρή αγροτική κοινότητα ,την Τσαπουρνιά Ελασσόνας. Ήταν μια εποχή που οι
άνθρωποι ζούσαν απλά όμως η ζωή δεν ήταν εύκολη .Τα χωράφια και τα ζώα ήταν ο
μόνος τρόπος επιβίωσης για τις περισσότερες οικογένειες και ο προπάππος μου από
πολύ μικρός έμαθε τη σκληρή δουλειά της γης .
Όταν ξέσπασε ο πρώτος παγκόσμιος πόλεμος το 1914,
ήταν μόλις ένα παιδί 9 χρονών .Θυμόταν καθαρά τις αφηγήσεις των μεγαλύτερων για
την αγωνία ,την πείνα και τον φόβο που έφεραν εκείνα τα δύσκολα χρόνια .Οι
άντρες του χωριού έφευγαν για το μέτωπο και πολλές οικογένειες έμειναν χωρίς προστάτες
.
Αν και μικρός, ο προπάππος έπρεπε να βοηθάει τη μητέρα του στα
χωράφια και να φροντίζει τα αδέρφια του δείχνοντας από νωρίς δύναμη και υπευθυνότητα
.Τα χρόνια κύλισαν και σταδιακά προσπάθησε να χτίσει μια καλύτερη ζωή .Έμαθε
την τέχνη του ξυλουργού και σύντομα έγινε γνωστός για την εργατικότητα και την
τιμιότητά του .
Όμως η χαρά του κράτησε λίγο .Ο δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος ξέσπασε το 1939 και αυτή τη φορά ήταν αρκετά μεγάλος για να πολεμήσει .Επιστρατεύτηκε και πολέμησε σε δύσκολα μέτωπα μακριά από την οικογένειά του .Πέρασαν φρίκες που σημάδεψαν για πάντα την ψυχή του, πείνα, κρύο, τραυματισμούς, την απώλεια συντρόφων .Θυμάμαι τις ιστορίες που μας έλεγε: πως περπατούσαν μέρες μέσα στο χιόνι χωρίς φαγητό ,πως έβλεπαν τα χωριά να καίγονται ,πως κρύβονταν σε υπόγεια για να γλιτώσουν από τις αεροπορικές επιδρομές .Πολλές φορές σώθηκε από θαύμα .Μας έλεγε πως δεν είχε τίποτα άλλο παρά μόνο την πίστη του και τη δύναμή του να αντέχει .
Όταν ο πόλεμος τελείωσε ,γύρισε πίσω σε έναν τόπο κατεστραμμένο και φτωχό Παρόλα αυτά δεν το έβαλε κάτω, έστησε ξανά το σπιτικό του με τα ίδια του τα χέρια Δούλεψε σκληρά ,για να μορφώσει τα παιδιά του και να τους δώσει μια καλύτερη ζωή .Δεν παραπονέθηκε ποτέ για τις δυσκολίες ,μόνο μας δίδαξε ότι ο άνθρωπος πρέπει να στέκεται όρθιος ακόμα και όταν όλα γύρω του γκρεμίζονται . 'Εφυγε από τη ζωή το 1988 αφήνοντας πίσω του μια μεγάλη οικογένεια γεμάτη υπερηφάνεια για την κληρονομιά του .Η ζωή του ήταν γεμάτη αγώνες αλλά και απίστευτη δύναμη .Ήταν ένα ζωντανό παράδειγμα πως, όσο δύσκολος κι αν είναι δρόμος ,αξίζει να τον περπατάς με αξιοπρέπεια και αγάπη.
O προπάππος μου έφυγε από τη ζωή πριν να περίπου από 40 χρόνια και από τις ιστορίες που έχουμε αυτός που θυμάται λεπτομέρειες είναι ο μόνος εν ζωή γιός του τώρα (2025) 80 χρονών θείος μου. Θυμάται λοιπόν πως το 1942 σε ένα παγωμένο χειμώνα ο προπάππος μου βρισκόταν στο βουνό άρρωστος και κουβαλούσε μόνο μια παλιά κουβέρτα .Ξαφνικά εμφανίστηκαν Γερμανοί στρατιώτες ,τον συνέλαβαν και τον οδήγησαν στο κοντινό χωριό Λιβαδερό ,στην εκκλησία μαζί με άλλους άντρες για να τους εκτελέσουν .Όμως λίγο πριν ανάψουν τα όπλα ο προπάππος μου κατάφερε να ξεφύγει και να κρυφτεί πίσω από την πόρτα της εκκλησίας .Οι Γερμανοί δεν κατάφεραν να τον βρούνε και ,όταν έφυγαν, εκείνος έμεινε κρυμμένος .Μόλις κατάλαβε ότι είχαν φύγει κατέβηκε από το βουνό μέσα στο χιόνι χωρίς παπούτσια ,τα πόδια του έγιναν γαλάζια από το κρύο αλλά συνέχισε μέχρι να φτάσει στο χωριό .Οι δικοί του τον βρήκαν σχεδόν λιπόθυμο και τον γιάτρεψαν
ΚΟΥΜΠΟΥΡΑΣ ΝΙΚΟΣ