Του μαθητή ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ.
Εμείς οι σημερινοί νέοι πολλές φορές
αγανακτούμε για διάφορες δυσκολίες που αντιμετωπίζουμε σήμερα. Τις περισσότερες
φορές μάλιστα δεν είμαστε ευχαριστημένοι με τίποτα .Πότε μας φταίει το σχολείο
που βρίσκεται μακριά από το σπίτι .Πότε επειδή δεν έχουμε πάρει το τελευταίο
μοντέλο τηλεφώνου και πότε που οι γονείς
μας γίνονται περισσότερο καταπιεστικοί για το διάβασμα που κάνουμε Γενικά με
λίγα λόγια τα θέλουμε όλα δικά μας χωρίς να κοπιάσουμε εμείς καθόλου.
Θα σας αναφέρω κάτι που άκουσα από τον παππού
μου, όταν ακόμη ήμουνα μικρός .Στο χωριό Φαλάνη που ζούσε ,πριν από κάτι χρόνια,
όταν πήγαινε στο σχολείο το μόνο που σκεφτόταν ήταν να μην τους προσβάλει ο
δάσκαλος αν τους σήκωνε στην έδρα για μάθημα και ήταν αδιάβαστοι. Μεγάλη ντροπή
ακόμη νιώθανε όταν κάποιο ρούχο τους ήτανε σχισμένο .Σήμερα μου έλεγε ότι οι
νέοι πηγαίνουν και αγοράζουν ό,τι πιο σχισμένο υπάρχει στις βιτρίνες των
καταστημάτων. Από τις τέσσερις το πρωί σηκωνόταν να πάνε στα χωράφια για να μάσουνε
τον καπνό. Όταν τέλειωναν τα καπνά αρχίζανε τα βαμβάκια και μετά τα μποστάνια
για να φορτώσουνε καρπούζια .Προσπαθούσαν όπως μου έλεγε να τα κάνουνε όλα αυτά,
γιατί οι γονείς τους τους είχαν υποσχεθεί πως θα τους πηγαίνανε στο Παζάρι στη Λάρισα.
Ακόμη μου είπε ο παππούς μου πως ,όταν
έφτασε ο καιρός να πάει στο γυμνάσιο, τα πράγματα έγιναν ακόμη πιο δύσκολα .Τότε
το γυμνάσιο ήταν εξατάξιο, δεν υπήρχε λύκειο. Αναγκαζότανε να πηγαίνουνε πέντε
χιλιόμετρα κάθε μέρα για να πάνε στην κοντινότερη κωμόπολη που είχε γυμνάσιο.
Όταν τελείωσαν όλα αυτά νόμιζε πως οι ημέρες που ερχότανε θα ήταν καλύτερες .Πήγε
στρατιώτες και έναν χρόνο υπηρέτησε στην Ελλάδα.Τον Ιούλιο του 1973 τον
στείλανε στην Κύπρο. Υπηρέτησε ακόμη έναν χρόνο εκεί και όταν έφτασε να
απολυθεί άρχισε η εισβολή στην Κύπρο, στις 20 Ιουλίου του 1974 .Για καλή του
τύχη έζησε και έτσι υπάρχω και εγώ σήμερα.
Τα σημάδια που του άφησαν όλα αυτά τα δύσκολα
χρόνια είναι βαθιά χαραγμένα στο μυαλό και στην καρδιά του. Όλα αυτά που άκουσα
από τον παππού μου με κάνανε και εμένα περισσότερο υπάκουο και υπομονετικό. Ό,τι
κι αν μας τυχαίνει δεν πρέπει να μας απογοητεύει Πάντα να θυμόμαστε ότι
υπάρχουν χειρότερα. Έτσι μπορούμε και εμείς να γίνουμε καλύτεροι.
(Μου τα
διηγήθηκε ο παππούς μου Κυριακόπουλος Αστέριος,γέν.1950)
ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΓΙΩΡΓΟΣ
