Της μαθήτριας ΖΗΣΟΠΟΥΛΟΥ ΒΑΣΙΛΙΚΗΣ

 

   Η προγιαγιά μου Ελένη Ζησοπούλου μία φορά μου οδηγήθηκε μια ιστορία πολέμου. Αφορά τον πόλεμο με τους Ιταλούς και τους Γερμανούς στο χωριό που γεννήθηκε και μεγάλωσε,  το Φωτεινό Καλαμπάκας .Το 1940 γιαγιά μου ήταν στην ηλικία που είμαι εγώ τώρα (13 ετών) και μου είπε πολλά πράγματα για τις συνθήκες που υπήρχαν τότε .

  Όταν έγινε η επιστράτευση τα δύο αδέρφια  της ,που δεν είχαν υπηρετήσει στον στρατό, χωρίς να γνωρίζουν από όπλα τους πήραν να πολεμήσουν  με αποτέλεσμα σκοτωθούν .Ο ένας ο μικρότερος ήταν 16 χρονών και ο μεγαλύτερος που ήταν λοχαγός ήταν 30 χρονών. Από τον μικρότερο βρέθηκε το σώμα του, επειδή σκοτώθηκε από τον φίλο του από ατύχημα, επειδή δε γνώριζαν από όπλα λόγω ηλικίας.  Από το μεγαλύτερο αδελφό δε βρέθηκε το σώμα του, χάθηκαν τα ίχνη του και δε γνωρίζουμε αν σκοτώθηκε στον πόλεμο ή πέθανε αργότερα από φυσικά αίτια.

  Θυμάται ακόμα μία μέρα ,όταν ακούστηκε ένα ισχυρό βουητό, που μαζί με άλλα παιδιά πολύ τρομαγμένα τρέχανε να κρυφτούνε .Όταν κατάλαβαν από πού προερχόταν, σήκωσαν το κεφάλι ,κοίταξαν προς τον ουρανό  και έκπληκτοι αντίκρισαν δεκάδες γερμανικά αεροπλάνα, τα οποία έμοιαζαν με σμήνος πουλιών.

 Κλείνοντας δε μιλήσαμε για αιχμαλώτους, για πείνα, για ξυλοδαρμούς και για διωγμούς .Τώρα όλα αυτά ανήκουν στο μακρινό παρελθόν και ελπίζουμε να μην έρθουν ξανά τέτοιες δύσκολες και απάνθρωπες εποχές.

                                        ΖΗΣΟΠΟΥΛΟΥ ΒΑΣΙΛΙΚΗ