Της μαθήτριας ΠΡΟΒΙΔΑ ΑΝΝΑΣ
Την περίοδο που οι Γερμανοί εισέβαλαν στο χωριό Κρανιά Ελασσόνας η γιαγιά και ο παππούς μου δεν είχαν ακόμα γεννηθεί .Μεγαλώνοντας όμως άκουγαν διάφορες ιστορίες από τους γονείς τους και τους παππούδες τους .Όπως ότι πολλοί άνθρωποι βρισκόντουσαν νεκροί καθημερινά από έλλειψη τροφής .Επιπλέον αυτό που θυμούνται χαρακτηριστικά είναι από ότι ένα βράδυ διανυκτέρευσαν οι Γερμανοί στο σχολείο και για θέρμανση έκαψαν μερικά θρανία .Ακόμα οι βανδαλισμοί που προκάλεσαν ήταν κυρίως φωτιές .Μερικά από τα πιο σημαντικά κτίρια που κάηκαν ήταν το σχολείο και η εκκλησία του αγίου Δημητρίου .Επίσης ένα από τα πολλά σπίτια που έκαψαν ήταν και το σπίτι του παππού του παππού μου ,που στη συνέχεια αναγκάστηκε να καταφύγει στο βουνό και να μείνει για μερικά βράδια σε μια καλύβα μαζί με τα πρόβατα .Στη συνέχεια ,όταν τελείωσε η επίθεση στο χωριό οι Γερμανοί επεκτάθηκαν και στα γύρω χωριά ,τα οποία είχανε την ίδια μοίρα με το δικό μας .
Τέλος, στην περίοδο που το χωριό μας βρισκόταν υπό την κατοχή των Γερμανών, όσοι κάτοικοι παρέμειναν στο χωριό αναγκαζόντουσαν να κρύβονται συνεχώς σε υψώματα τα οποία είχαν θέα στο χωριό, για να μπορούν να παρακολουθούν τις παγίδες που έστηναν οι Γερμανοί .Αντίθετα όσοι δεν είχαν τόσο θάρρος κατέφυγαν σε μαντριά ή καλύβες που τους είχαν απομείνει.
(Μαρτυρία της γιαγιάς μου, Δημουλά Αναστασίας)