Της μαθήτριας ΓΕΩΡΓΟΥΛΑ ΑΝΝΑΣ.
Κατά τη διάρκεια του δεύτερου παγκοσμίου
πολέμου στα ελληνο- αλβανικά σύνορα πολέμησαν και οι δύο προ παππούδες μου.
Τον Οκτώβριο του 1940 ο ελληνικός στρατός
κάλεσε τον προπάππο μου Αθανάσιο Παπαγιάννη μαζί με τα αδέρφια του να
πολεμήσουν τους Ιταλούς στα σύνορα της Αλβανίας. Οι συνθήκες εκείνον τον
χειμώνα ήταν πολύ δύσκολες ,είχε πολλά χιόνια ,βροχές και κρύο. Παρόλα αυτά
νικούσαν τους Ιταλούς και προχώρησαν μέχρι το Τεπελένι της Κορυτσάς. Πολλοί
στρατιώτες πέθαναν ενώ άλλοι τραυματίστηκαν σοβαρά ή έπαθαν κρυοπαγήματα. Ευτυχώς
ο παππούς μου γύρισε στο χωριό του στην Κρανιά Ελασσόνας χωρίς να έχει
τραυματιστεί σοβαρά.
Αντιθέτως
δεν συνέβη το ίδιο με τον άλλον προπάππο μου, τον Νικόλαο Μαστοροδήμο .Εκείνος
τραυματίστηκε σοβαρά, έτσι χρειάστηκε να τον πάνε με τα μουλάρια στο νοσοκομείο
του Πειραιά. Όταν έγινε καλά επέστρεψε στο χωριό.
Ο πόλεμος στα
σύνορα της Αλβανίας κράτησε για περίπου 5 μήνες .Στις 6 Απριλίου 1941 τελείωσε
και όλοι γύρισαν στα σπίτια τους.
Ο παππούς μου, ο Θωμάς Παπαγιάννης, πήγε μόνο στο Δημοτικό εκείνη την εποχή που γινόταν Εμφύλιος πόλεμος στην Ελλάδα. Οι συνθήκες ήταν πολύ δύσκολες ,ειδικά τον χειμώνα. Στο χωριό είχε πολλά χιόνια και βροχές και δεν είχαν πολλά ρούχα για να ντυθούν. Επιπλέον για παπούτσια φορούσαν γουρνοτσάρουχα,που ήταν φτιαγμένα από δέρμα γουρουνιού και περπατούσαν μέσα στα χιόνια. Τέλος, τότε οι αίθουσες δεν είχαν θέρμανση όπως τώρα, γι'αυτό κάθε παιδί έπρεπε να φέρνει από ένα ξύλο, για να ανάψουν την ξυλόσομπα ,ώστε να ζεσταθεί η αίθουσα.
( Την
ιστορία μού την αφηγήθηκε ο παππούς μου, Θωμάς Παπαγιάννης , που γεννήθηκε το
1941 ,για τον πατέρα του και τον πεθερό του.)
ΓΕΩΡΓΟΥΛΑ ΑΝΝΑ