Του μαθητή ΤΣΑΛΚΙΤΖΑΚΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ
-Γιαγιά πες
μου καμία ιστορία από παλιά ,από το χωριό σου τη Σκαμνιά!
-Τι να σου
πω παιδί μου! Εγώ έζησα ωραία χρόνια στο χωριό. Οι γονείς μου όμως τυραννήθηκαν
πολύ.
- Γιατί γιαγιά; Tι ξέρεις; Tι σου έχουν πει;
-Για όσα έζησαν στην παλιά Σκαμνιά, στο παλιό μας
το χωριό, πριν να το κάψουνε οι Γερμανοί.
-Για πες γιαγιά, τί έγινε ;
-‘Ηταν Απρίλιος
του 1943, 20 Απριλίου .Μέχρι εκείνη την ημέρα οι Σκαμνιώτες ζούσαν ειρηνικά στο χωριό τους, ένα
χωριό 250 πετρόχτιστων σπιτιών. Όλα τα σπίτια είχαν στέγες με πλάκες
και αυλές περίκλειστες με τοίχους .Σε
κάθε αυλή υπήρχαν καρυδιές, κληματαριές και κορομηλιές .Δεν υπήρχαν λάσπες στο
χωριό, γιατί όλοι οι δρόμοι είχαν καλντερίμι.
Οι Σκαμνιώτες
στην Κατοχή δεν πείνασαν, γιατί ήταν
αυτάρκεις από τρόφιμα. Οι Γερμανοί αυτό το όμορφο χωριό το έκαψαν, επειδή ήταν κρησφύγετο
των αντάρτικων ,αντιστασιακών ομάδων .Οι κάτοικοι, για να γλιτώσουν, κρύφτηκαν
στον Όλυμπο και ,όταν γύρισαν μετά το κάψιμο, είδαν πρώτα το μαυρισμένο από τη
φωτιά σχολείο χωρίς τη σκεπή .Οι Γερμανοί έκαψαν όλα τα σπίτια, τους μύλους και
τα ξωκλήσια του χωριού και μόνο την εκκλησιά της Αγίας Τριάδας άφησαν .
Τα επόμενα 4
χρόνια οι Σκαμνιώτες από την έλλειψη φαγητού και σπιτιού αποδεκατίστηκαν από τις
αρρώστιες .Μετά τον εμφύλιο χτίστηκε η νέα Σκαμνιά σε νέα τοποθεσία .
-Γιαγιά ήταν
πολύ συγκινητική ιστορία σου .Θα την πω στους συμμαθητές μου. Ευχαριστώ!
(Μαρτυρία της γιαγιάς μου Σταματίας Λυτριάνη, γεν.1952)
ΤΣΑΛΚΙΤΖΑΚΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ