Της μαθήτριας ΓΚΑΜΠΡΑΝΗ ΕΛΕΝΑΣ
Στη Μελιβοία το 1946 ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος
άφησε πάρα πολλές πληγές .Οι άνθρωποι προσπάθησαν να ξαναοργανώσουν τις ζωές
τους και την παραγωγή τους . Όμως στον πόλεμο εκτός από τους ανθρώπους που
συμμετείχαν στην Αντίσταση υπήρξαν και
άνθρωποι που συνεργάστηκαν με τον κατακτητή (δοσίλογοι) .Μέσα σε αυτή τη ρευστή
πολιτική κατάσταση που διαμορφώθηκε μετά την υποχώρηση των κατακτητών ξέσπασαν
πάθη μεταξύ αντιστασιακών και δοσιλόγων .
Τότε στο
χωριό μου άρχισαν παρακρατικές ομάδες να κυνηγάνε αντιστασιακούς .Ο προπάππος
μου Γιάννης Πλάδας συμμετείχε ενεργά στην
αντίσταση και ήταν αριστερός .Τον πιάσανε και τον στείλανε στη Μακρόνησο εξορία
.Συχνά ακούω τον πατέρα μου να αναφέρει μια ιστορία που το έλεγε η προγιαγιά
μου Αγαθή ,σύζυγος του Γιάννη ,ότι καθώς ο παππούς ήταν στη φυλακή παρακρατικοί
και στρατός πήγαν στο σπίτι τους, κάψανε την αποθήκη, σκότωσαν τα ζώα τους και
κλέψανε τα υπάρχοντά τους .Μαζί και με
άλλους χωρικούς τους μαζέψανε σε μια περιοχή που ονομαζόταν Αλώνι τη ζωής .Εκεί
τους βασανίζαν και τους χτυπούσαν, επειδή είχαν συγγενείς αριστερούς ή ακόμα επειδή
συμμετείχαν στην Αντίσταση χωρίς να είναι απαραίτητα αριστεροί.
Την
προγιαγιά μου που είχε μαζί της τα μικρά παιδιά της ( τα αδέρφια της γιαγιάς μου) ,επειδή είχε
μακριές ωραίες κοτσίδες, της είπαν «Κρέμασε αυτή τη βρωμιάρα
Συμμορίτισσα από τις κοτσίδες !». Τότε ένας από τους παρακρατικούς που ήταν
φίλος του προπάππου μου πετάχτηκε μπροστά από όλους και είπε «Όποιος πειράξει
αυτή τη γυναίκα θα έχει να κάνει μαζί μου! .Ο άντρας της μπήκε φυλακή από
ατομικό μίσος!» Έτσι σώθηκε η προγιαγιά μου.
ΓΚΑΜΠΡΑΝΗ ΕΛΕΝΑ