Του μαθητή ΔΕΛΙΟΠΟΥΛΟΥ ΛΕΩΝΙΔΑ
(Μια αληθινή
ιστορία που μου τη διηγήθηκε ο παππούς μου ο Λεωνίδας Δελιόπουλος).
Το χωριό μου η Αναβρυτή το 1940 είχε λεηλατηθεί από τους
αντάρτες. Μπαίναν μέσα σε σπίτια με τη βία και κλέβαν πολύτιμα αγαθά όπως γάλα,
τυρί, αλεύρι, αλάτι και πολλά άλλα .Επίσης κλέβαν πολλά ζώα όπως κατσίκες ,αγελάδες
και κότες .
Τότε ο προπάππος
μου είχε ένα καφενείο που του το είχαν
πάρει οι αντάρτες ,για να αποθηκεύουνε ό,τι κλέβαν . Ο προπάππος μου αποφάσισε
με ένα φίλο του να πάνε να κλέψουν λίγο αλάτι και αλεύρι ,γιατί ο προπάππος μου
είχε 7 παιδιά που πεινάγανε. Έτσι μία μέρα άνοιξαν ένα παράθυρο και πήραν μια
χούφτα αλάτι και αλεύρι .Τότε ένας αντάρτης τους είδε και άρχισαν να τρέχουν .Ο
αντάρτης πυροβόλησε τον προπάππο μου στο πόδι και έπεσε στο έδαφος. Παρόλο που είχε φρικτούς πόνους έκανε τον νεκρό για μισή
ώρα, για να μην τον σκοτώσουν .
Μετά από κάτι μήνες που είχε γίνει καλά ο προπάππος μου ένα βράδυ ως αντίποινα έκαψε το καφενείο ,που είχε μέσα όλες τις προμήθειες από τους αντάρτες.
ΔΕΛΙΟΠΟΥΛΟΣ ΛΕΩΝΙΔΑΣ