ΟΛΥΜΠΙΑΔΑ ΕΛΑΣΣΟΝΑΣ- ΜΑΤΖΙΚΕΡΤ, της μαθήτριας ΣΑΒΒΙΔΗ ΜΕΛΙΝΑΣ – ΔΕΣΠΟΙΝΑΣ
Με την επιμέλεια της μαθήτριας ΣΑΒΒΙΔΗ ΜΕΛΙΝΑΣ –
ΔΕΣΠΟΙΝΑΣ
( Από το
βιβλίο-μαρτυρία «Στις επάλξεις του Καρς», του Χριστόφορου Τσέρτικ , αξιωματικού
του ρωσικού στρατού, οπλαρχηγού των Ελλήνων του Πόντου και των Τούρκων, δάσκαλο
και πρωτεργάτη της δημιουργίας του χωριού Ολυμπιάδας Ελασσόνας ).
Στις αρχές του 1918 σε ένα απομακρυσμένο
μέρος του Πόντου ,στο ορεινό χωριό το Ματζικέρτ ,οι Έλληνες κάτοικοι πραγματοποίησαν μία από τις πολλές
συνελεύσεις τους. Σκοπός στη συνέλευσης ήταν να αποφασίσουν, προς τα πού θα
κινηθούν ,όταν τα τουρκικά στρατεύματα θα τους επιτεθούν με στόχο τον διωγμό
και τον αφανισμό τους .
Η απόφαση
όμως δεν πρόλαβε να παρθεί ,γιατί ο τουρκικός στρατός είχε ήδη κατά φτάσει στο
χωριό τη νύχτα αυτή .
Εκτός από
τους Έλληνες εκδιώχθηκαν και οι Τούρκοι του χωριού ,καθώς στα αυτιά των Τούρκων
αξιωματικών είχε φτάσει η είδηση πως οι Τούρκοι κάτοικοι του Ματζικέρτ είχαν
αναπτύξει στενές φιλίες με τους ‘Ελληνες .Εκείνο το βράδυ τους Τούρκους του
χωριού ειδοποίησε ο αρχηγός τους Μόλλα -Μουσταφά .Περνούσε από κάθε οθωμανικό
σπίτι και έλεγε στις οικογένειες να εγκαταλείψουν το χωριό το συντομότερο
δυνατό .Όταν έφτασε στο δικό του σπίτι ,συγκέντρωσε την οικογένειά του και
κίνησαν να φύγουν .Το μόνο που πήρε ο Μόλλα -Μουσταφά μαζί του ήταν ένα χουρτζί
(σακί) λίρες. Καθώς βάδιζαν στο βουνό ,το κουρτζί βάραινε τον ώμο του Μόλλα - Μουσταφά
και το έδωσε στις κόρες του. Μα και οι κόρες του κουράστηκαν να το κρατούν .Τότε
ένας Έλληνας, φίλος του Μόλλα- Μουσταφά που βάδιζε δίπλα τους ,ο Θύμιος Παπαδόπουλος
προσφέρθηκε να το κουβαλήσει ,ώσπου να φτάσουν στο σημείο συνάντησης των
φυγάδων για κατανομή. Ο Μόλλα Μουσταφά στην αρχή δίσταζε ,μα μόλις είδε την
προθυμία, την γενναιότητα και την καλοσύνη που είχε στην ψυχή του ο Θύμιος ,
του εμπιστεύτηκε το χουρτζί. Ο Θύμιος δεν πρόδωσε την εμπιστοσύνη του Μόλλα- Μουσταφά
και στο σημείο συνάντησης του παρέδωσε το χουρτζί σώο και αβλαβές και το περιεχόμενο του άθικτο .
Με την
αφήγηση αυτή ο Χριστόφορους Τσέρτικ θέλησε να μας δείξει πως ακόμη και σε
εκείνα τα δύσκολα χρόνια οι Έλληνες και οι Τούρκοι κατάφεραν να συνυπάρξουν ειρηνικά
και χωρίς προβλήματα ,δημιουργώντας στενές και γεμάτες εμπιστοσύνη φιλίες.
ΣΑΒΒΙΔΗ ΜΕΛΙΝΑ
– ΔΕΣΠΟΙΝΑ
ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΤΗΣ Β ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ,ΣΕΛ. 42,53
Η εσωτερική κρίση
Όταν πέθανε ο αυτοκράτορας Βασίλειος Β΄ (1025), το Βυζάντιο είχε θριαμβεύσει στα πεδία των μαχών και είχε εξελιχθεί σε παγκόσμια δύναμη με ευρύτατο διεθνή ρόλο.
Ωστόσο, σύντομα παρουσιάστηκαν σύννεφα στον ορίζοντα. Η ψευδαίσθηση ότι είχε εξασφαλιστεί αδιατάρακτη και διαρκής ειρήνη οδήγησε τη βυζαντινή κυβέρνηση σε μέτρα αποστρατιωτικοποίησης: Παραμέλησε το στόλο, που χαρακτηρίζεται από μια σύγχρονη πηγή ως η «δόξα της Ρωμανίας», διέλυσε σταδιακά τα θέματα και τους θεματικούς στρατούς, αντικατέστησε την υποχρεωτική στρατιωτική θητεία μ' ένα φόρο που χρησιμοποιήθηκε για τη στρατολογία ξένων μισθοφόρων και χρησιμοποίησε πολλούς ξένους σε ανώτερες θέσεις.
Στο επίπεδο της κοινωνίας η επιβολή νέων φόρων από μια αυταρχική κεντρική κυβέρνηση οδήγησε σε ταραχές και εξεγέρσεις των επαρχιακών αγροτικών πληθυσμών.
Κοντά στα οικονομικά προβλήματα, στις ταραχές και τις συγκρούσεις, η πολιτική αστάθεια που εκδηλώθηκε γύρω στα 1060 ενίσχυσε την αίσθηση ότι η αυτοκρατορία είχε περιέλθει σε γενικευμένη κρίση.
β. Οι στρατιωτικές αποτυχίες
Την ίδια περίοδο νέοι εχθροί άρχισαν να απειλούν την εδαφική ακεραιότητα του κράτους. Στην Ανατολή, εμφανίστηκαν οι Σελτζούκοι, τουρκικό φύλο που στη μάχη του Ματζικέρτ, κοντά στη λίμνη Βαν της Αρμενίας (1071), συνέτριψε τα μισθοφορικά στρατεύματα του Βυζαντίου. Η έλλειψη οπλισμού, πειθαρχίας και ηθικού ήταν οι κυριότεροι παράγοντες της ήττας.
