Της μαθήτριας ΝΤΡΙΓΚΟΓΙΑ ΣΤΕΛΛΑΣ
Ο πατέρας της προγιαγιάς μου είχε συχνά πόνους στο στομάχι. Κάποιο βράδυ έπαθε το γαστρορραγία αλλά, επειδή ήταν πολύ επικίνδυνο να κυκλοφορήσει κάποιος μέσα στη νύχτα, δεν πήγε στον γιατρό και πέθανε.
Έτσι η
προγιαγιά μου η Δήμητρα λίγο μετά την έναρξη του πολέμου έμεινε ορφανή
από πατέρα σε ηλικία έξι χρονών.
Τότε η
μητέρα της την έστειλε να μάθει την τέχνη της ραπτικής και του κεντήματος,
για να έχουνε και πάλι κάποιο εισόδημα .
Τον Δεκέμβριο
του ‘41 ,ο οποίος είναι γνωστός για την δριμύτητά του, η προγιαγιά μου βρέθηκε να μαθαίνει την
τέχνη του κεντήματος στο σπίτι της ασπρορουχούς επί της οδού Λάμπρου Κατσώνη (περίπου
στη θέση του σημερινού κινηματογράφου Βικτώρια). Εκείνη την εποχή δεν υπήρχαν
μαγαζιά να πουλάνε έτοιμα ρούχα ή εσώρουχα οπότε οι γυναίκες απευθύνονταν στην
αντίστοιχη τεχνίτρια για να τα ράψει και να τα διακοσμήσει με κεντήματα.
Εκείνα τα
χρόνια οι μεγάλοι μιλούσαν πάντοτε απότομα στα παιδιά και ήταν αυστηροί .Κάποια
μέρα τον Δεκέμβρη λοιπόν που χιόνιζε η ασπρορουχού έστειλε την προγιαγιά μου να
λάβει την αμοιβή από την παραγγελία κάποιες πελάτισσας.
Εκείνη την εποχή συνηθιζόταν η ανταλλακτική
οικονομία .
Το σπίτι της
πελάτισσας λοιπόν βρισκόταν στον σιδηροδρομικό σταθμό .Διένυσε λοιπόν τη
διαδρομή από τον σταθμό μέχρι την οδό Λάμπρου Κατσώνη δύο φορές κουβαλώντας από
ένα μεγάλο σακί κάρβουνα κάθε φορά μέσα στο κρύο και το χιόνι.
Τότε τα μικρά κορίτσια απαγορευόταν να φοράνε
καλσόν και φορούσαν κοντά καλτσάκια και οι
γυναίκες δε φορούσαν παντελόνι αλλά
πλεκτές μάλλινες κάλτσες χειροποίητες .(το διάφανο καλσόν δεν υπήρχε ,εμφανίστηκε
αργότερα).
Η προγιαγιά μου όσο ζούσε θυμόταν αυτή την ημέρα
της ζωής της .
(Μου τα διηγήθηκε η μητέρα μου
)
ΝΤΡΙΓΚΟΓΙΑ ΣΤΕΛΛΑ