ΤΟΥ ΜΑΘΗΤΗ ΚΑΤΣΙΚΑΒΕΛΑ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ
H εισβολή των Γερμανών στην Ελλάδα,
η Κατοχή στη Λάρισα και τη γύρω περιοχή.
Ο κύριος Ν.Σ., φίλος του παππού μου 89 ετών σήμερα, μας ξετυλίγει τις αναμνήσεις του από τα χρόνια της Κατοχής και του εμφυλίου πολέμου στη Λάρισα και τα γύρω χωριά.
Σε ερώτηση τι θυμάται από την εποχή του Β Παγκοσμίου Πολέμου, την εισβολή των Γερμανών στην Ελλάδα και ιδιαίτερα στην περιοχή μας άρχισε την εξιστόρηση του από την κήρυξη του πολέμου στις 28 Οκτωβρίου του 1940.
« Στις 28 Οκτωβρίου όταν
κηρύχθηκε ο πόλεμος, οι γονείς μου και εμείς τα τέσσερα παιδιά τους, από τριών
έως 14 ετών, ζούσαμε στη Λάρισα στη σημερινή Ηρώων Πολυτεχνείου κοντά στον
σιδηροδρομικό σταθμό. Ο πατέρας μας ήταν υπάλληλος σε ένα πρατήριο πάγου στην
αγορά της Λάρισας κοντά στη κεντρική πλατεία.
Εκείνο το πρωί πήγαμε στο σχολείο και μας
λέει ο δάσκαλος:
“-Παιδιά πάτε στα σπίτια σας, κηρύχτηκε ο
πόλεμος και εμείς θα πάμε στον πόλεμο. Τα σχολεία θα κλείσουν και αν και το
πότε θα ανοίξουν, θα το μάθετε.» Γύρισα στο σπίτι και όπως ήταν κοντά στον
σταθμό, σταθήκαμε και κοιτούσαμε τους στρατιώτες, να πηγαίνουν προς τον πόλεμο
με τα κανόνια, με κάτι αυτοκίνητα που κινούνταν αργά, πολλοί πεζοί.
Εκείνη
την ημέρα ακριβώς ο πατέρας μου, επειδή φοβήθηκε για εμάς, δανείστηκε ένα
προπολεμικό αυτοκίνητο, που είχαν στο πρατήριο, μας φόρτωσε όλη την οικογένεια
και μας πήγε σε ένα χωριό μακριά από τη Λάρισα.
Εκεί ο πατέρας μου είχε
γνωστούς που θα μας βοηθούσαν και δεν θα ήμασταν στην πόλη, όπου μπορεί να
κινδυνεύαμε από βομβαρδισμούς.
Στο
χωριό ήταν πολύ δύσκολα για εμάς και τη μητέρα μας που μείναμε μόνοι χωρίς την
οικοσκευή μας, ούτε ένα πιάτο δεν είχαμε.
Το πρώτο βράδυ κοιμηθήκαμε
σε μια μεγάλη αίθουσα στρω- ματσάδα, το ίδιο και τη δεύτερη. Μετά βρήκαμε ένα
σπίτι και νοικιάσαμε, μας βοήθησαν και κάποιες οικογένειες από το χωριό και τα
καταφέραμε.
Ο πατέρας μας συνέχισε να δουλεύει στη Λάρισα
και μας έφερνε όσα τρόφιμα μπορούσε, αλεύρι και ότι άλλο χρειαζόμασταν.
Ο πατέρας μου που έμενε
στη Λάρισα έζησε πολλούς βομβαρδισμούς από τους Ιταλούς και μάλιστα τον
βομβαρδισμό στην Κεντρική Πλατεία, την 21η Δεκεμβρίου του 1940, που υπήρξαν
αρκετά θύματα, γιατί η αεράμυνα δεν πρόλαβε να χτυπήσει συναγερμό.
Τον
Απρίλιο του ‘41 το μέτωπο έπεσε και εισέβαλλαν οι Γερμανοί.
Κατά την εισβολή των Γερμανών από τη Βουλγαρία,
καθώς άρχισαν να κατεβαίνουν, ο πατέρας μας πανικοβλήθηκε και ήρθε στο χωριό. Ακριβώς
Μεγάλη Εβδομάδα έφτασαν οι Γερμανοί στη Λάρισα. ’Ηρθε, μας πήρε από το σπίτι
και μας πήγε στο βουνό να διανυκτερεύσουμε.
Περνούσαν αεροπλάνα
γερμανικά, τα οποία πυροβολούσαν γιατί μετά είδαμε κατεστραμμένα εγγλέζικα
αυτοκίνητα από την αποχώρηση των Εγγλέζων προς τη θάλασσα .
Μετά από μέρες, αφού είδαμε ότι τα
πράγματα ησύχασαν, επιστρέψαμε στο σπίτι στο χωριό, στον δρόμο δε βλέπαμε
μοτοσυκλέτες των Γερμανών. Στο χωριό
μείναμε μέχρι τον Μάϊο του ’42, γιατί στη Λάρισα ο πατέρας δεν έβρισκε σπίτι να
νοικιάσει εξαιτίας των βομβαρδισμών και του σεισμού. Τα
περισσότερα είχαν υποστεί ρωγμές .
Η πείνα άρχισε τον χειμώνα ’ 41-‘42 .
Ο πατέρας μάς προμήθευε τρόφιμα ό,τι μπορούσε να βρει, πότε λίγο
αλεύρι πότε λίγο καλαμποκίσιο αλεύρι και
φτιάχναμε μπομπότα.
Επίσης εκεί στο χωριό μας προμήθευαν και
πατάτες και φυσικά μαζεύαμε και χόρτα .’Οταν ήρθαμε στη Λάρισα δεν υπήρχαν
τρόφιμα. Πεινάσαμε πολύ. Πότε τρώγαμε, πότε δεν τρώγαμε .
Τον χειμώνα του’ 44 άνοιξαν τα σχολεία πάλι.
Οι Γερμανοί πολλές φορές
μας έβαζαν σε αγγαρείες ,κυρίως στον σταθμό για να φορτώνουμε κάρβουνο.
Το καλοκαίρι του ‘44 άρχισαν να υποχωρούν οι Γερμανοί,
οι οποίοι έβαζαν εκρηκτικά στις γραμμές του τρένου. Επίσης κατά τα μεσάνυχτα
ακούσαμε εκρήξεις. Είχαν ανατινάξει τη γέφυρα του Αλκαζάρ ‘ ξύλινη
βέβαια. Την είχαν ανατινάξει πρώτοι οι Εγγλέζοι, όταν έμπαιναν οι Γερμανοί .
Η Λάρισα
απελευθερώθηκε στις 22 Οκτωβρίου του’44.
Ο κόσμος βγήκε ενθουσιασμένος στους δρόμους, έκλεισαν
τα μαγαζιά, τραγουδούσαν, χόρευαν…