ΤΗΣ ΜΑΘΗΤΡΙΑΣ ΣΤΟΓΙΑΝΝΗ ΕΒΕΛΙΝΑΣ
Ο μπαμπάς
της γιαγιάς μου πήγε στον πόλεμο περίπου 20 χρονών . Μεγάλωσε στο
Μακρυχώρι Λάρισας και στον πόλεμο ήταν
ασυρματιστής.
Όπου πήγαιναν σε χαρακώματα ή βουνά τον ασύρματο, τον είχε πάντα στην πλάτη του,
ώστε να να μπορεί να στέλνει μηνύματα στους ανωτέρους του. Πολλές φορές κινδύνευσε η ζωή του από τους
εχθρούς καθώς έκαναν συνέχεια επιθέσεις. Πάντα όμως προσπαθούσε να προστατεύσει
τον ασύρματο περισσότερο και από τον
ίδιο τον εαυτό του.
Είχε δει πολλούς φίλους συγγενείς και γνωστούς
του να πεθαίνουν σε εκείνον τον πόλεμο. Εκτός όμως από της μάχες που είχαν να
αντιμετωπίσουν, συχνά δεν είχαν νερό και φαγητό. Πολλές φορές έπαιρναν λίγο
χιόνι για να βρέξουν το στόμα τους.
Κάποιες γυναίκες τους έδιναν όποτε μπορούσαν κάλτσες και φανέλες. Μερικές μέρες
πριν να τελειώσει ο πόλεμος κάποιος ξάδερφός του τον χαιρέτησε από το απέναντι
χαράκωμα και του είπε « -Θα τα πούμε σε λίγες μέρες στο χωριό ‘’, αλλά μια σφαίρα των εχθρών τον σκότωσε.