ΤΗΣ ΦΙΛΟΛΟΓΟΥ ΡΕΧΑ ΚΑΤΕΡΙΝΑΣ
Πήγα σχολείο
μέχρι την Τρίτη Δημοτικού, επειδή πέθανε ο πατέρας μου και έπρεπε να αναλάβω τα
χωράφια και το κοπάδι. Μια χρονιά έπεσε χιόνι πολύ νωρίς και έπρεπε να κατεβάσουμε
τα πρόβατα από το βουνό στον κάμπο. Τέσσερις ώρες πορεία μέσα στο χιόνι, με
αποτέλεσμα να μην μπορώ να πατήσω τα πόδια, άνοιξαν από το χιόνι. Έβγαλα τα ζώα
να βοσκήσουν περπατώντας στα γόνατα…
Πριν να
πεθάνει ο πατέρας μου είχε κάνει ένα μπαξεδάκι και είχε βάλει διάφορα φυτά. Ήταν
ο πρώτος που έβαλε καρπούζια στο χωριό. Εγώ παρακολουθούσα τι φύλλα είχαν και
μου άρεσε να κοιτάω και τα πουλιά που πετούσαν.
Όταν
πηγαίναμε τα πρόβατα στο δάσος στη Φτέρη υπήρχαν πολλά όρνια με φτερά δύο
μέτρα. Αποφάσισα να τα μιμηθώ. Δεν υπήρχαν καρφιά ούτε σύρματα. Έκοψα ξύλα από
λεύκα και βρήκα κάποιες λαμαρίνες. Έφτιαξα και χερούλια για να τα κουμαντάρω. Ανέβηκα
σε έναν λόφο και άρχισα να μιμούμαι τις κινήσεις των πουλιών. Ο αέρας με
ανέβασε αλλά όχι για πολύ και με πέταξε κάτω. Ευτυχώς δεν έπαθα τίποτα…
Στο χωριό
δεν ανέβαινα συχνά…Θυμάμαι όμως στον πλάτανο στην πλατεία που είχαν βάλει με
καρφιά δυο κεφάλια ανταρτών και οι ΜΑΥδες καμάρωναν…
ΓΑΛΑΝΗΣ ΝΙΚΟΣ, γεννήθηκε
το 1940