ΤΟΥ ΜΑΘΗΤΗ ΔΑΟΥΛΑΡΗ ΓΙΑΝΝΗ
Η προγιαγιά μου η Ελένη γεννήθηκε το 1935 και το 1940 ξεκίνησε ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος. Τότε η προγιαγιά μου ζούσε στο νησί Νάξο. Οι Γερμανοί περίπου το 1941 πήγαν στην Νάξο. Όταν στο νησί έμαθαν ότι θα έρχονταν οι Γερμανοί με τους Ιταλούς είχαν φτιάξει καταφύγια για τους κατοίκους της. Τα καταφύγια ήταν πάρα πολλά για να μη γίνει κάτι στους ανθρώπους της Νάξου. Έξω από τα καταφύγια είχε γίνει μια μάχη ανάμεσα σε Έλληνες και Γερμανούς. Στη συνέχεια δεν ξέρω γιατί αλλά οι Ιταλοί άρχισαν να μας βοηθάνε . Όταν αυτή η μάχη τελείωσε, βγήκαν όλοι οι πολίτες από τα καταφύγια και είδαν ότι είχε γίνει χαμός από σκοτωμένους ανθρώπους.
Οι Γερμανοί
πήραν τη Νάξο και ξεκίνησαν να σκοτώνουν ανθρώπους. Μάζευαν ανθρώπους, τους
πήγαιναν στην πλατεία και μια συγκεκριμένη ώρα άρχισα να βαράν τους ανθρώπους,
που τους είχαν με αλυσίδες. Πολλοί από τους πολίτες πήγαν οι δραπετεύσουν αλλά
δεν τα κατάφεραν.
Εκείνη την
εποχή οι Γερμανοί έκαναν ότι ήθελαν. Έκαιγαν
σπίτια, σκότωναν όποιον ήθελαν αλλά και έπαιρναν τις γυναίκες και τις έκαναν
σκλάβες.
’Οταν η Νάξος ελευθερώθηκε δεν μπόρεσαν να
ξαναμπούνε μέσα στη Νάξο. Το 1945 ήθελαν να ξαναμπούν στην Νάξο αλλά ήταν
προετοιμασμένοι και τους εξολόθρευσαν. Από κείνη την ημέρα δεν ξαναπροσπάθησαν
να μπούνε μέσα στη Νάξο.
ΔΑΟΥΛΑΡΗΣ ΓΙΑΝΝΗΣ