ΤΗΣ ΜΑΘΗΤΡΙΑΣ ΜΠΑΛΗ ΒΑΣΙΛΙΑΝΑΣ
Αυτά μου τα οδηγήθηκε η μαμά μου η Ζωή που της τα διηγήθηκαν οι παππούδες της, Ζωή και Σταύρος.
Ο προπάππος μου ο Βασίλης και ο παππούς μου ο Σταύρος και η οικογένειά τους δηλαδή ο
παππούς και ο μπαμπάς του παππού μου του Παρασκευά αλλά και οι προγιαγιά μου η
Σοφία και η προγιαγιά μου η Ζωή και η οικογένειά τους κατάγονταν από την Χρυσάμπελο Κωνσταντινούπολης.
Ο προπάππος μου Βασίλης τελείωσε το κολλέγιο
της Κωνσταντινούπολης. Το 1919 εκδιώχθηκαν από τους Τούρκους και έφτασαν στη
Λάρισα. Επειδή κανείς να τους βοηθούσε αποφάσισαν να γυρίσουν στην
Κωνσταντινούπολη. Έμειναν περίπου ένα χρόνο εκεί και ξαναεκδιώχθηκαν από τους Τούρκους
για δεύτερη φορά, αυτή τη φορά όμως οριστικά .
Από τον τόπο
τους φέρανε πρώτα από όλα θρησκευτικά κειμήλια, όπως εικόνες . Ήταν πολύ πιστοί
άνθρωποι. Η προγιαγιά μου η Σοφία μετέφερε μαζί με ένα συμπατριώτη της τη
μεγάλη εικόνα του Αγίου Παντελεήμονα, την οποία την τοποθέτησαν κάτω από ένα
κάρο για να μην τη δουν οι Τούρκοι. Η εικόνα αυτή βγαίνει μία φορά τον χρόνο στη
γιορτή του Αγίου από τον ομώνυμο ναό της
Γιάννουλης όπου γίνεται και η περιφορά της.
Της
προγιαγιάς μου , της Ζωής, η οικογένεια ήρθε από την Κωνσταντινούπολη στη Λάρισα
κατά τον διωγμό με τα πόδια ,ενώ οικογένεια του προπαππού, του Σταύρου, με πλοίο.
Η προγιαγιά μου, η Ζωή, γεννήθηκε στον δρόμο κατά
τον διωγμό.
Ο προπάππους
μου, ο Βασίλης είχε δύο αδελφούς και μία αδελφή με τους οποίους χωρίστηκε κατά
τον διωγμό και δεν τους ξαναείδε ποτέ. Τα τέσσερα αδέλφια δεν ξανασυναντήθηκαν
ποτέ επειδή πέθαναν σχετικά νέοι. Τα παιδιά τους όμως (τα δύο πρώτα ξαδέλφια), δηλαδή
ο προππάπος μου ο Σταύρος και ο ξάδελφος του ο Σταύρος, παιδί από αδελφό που ζούσε στην Θεσσαλονίκη
συναντήθηκαν τυχαία.
Όταν ο
προππάπος μου, ο Σταύρος, πήγε να καταταγεί στον στρατό έδωσε το ονοματεπώνυμό
του. Εκείνος που κατέγραφε τα ονόματα του είπε: ‘’Εσύ πέρασες πριν από λίγο¨. Κοίταξε
τη λίστα με τα ονόματα και βεβαιώθηκε πως είχε δίκιο.
Τότε ο
προπάππος μου αμέσως κατάλαβε πως πρόκειται για τους χαμένους συγγενείς τους. Ζήτησε
το τηλέφωνο και τα στοιχεία του ξαδέλφου του, ήρθαν σε επικοινωνία και μετά
γνωρίστηκαν και οι οικογένειες. Αυτό τους έδωσε μεγάλη χαρά γιατί γνώριζαν την
πονεμένη ιστορία των γονιών τους αλλά και τον μεγάλο πόθο που είχαν να
ξανανταμωθούν.
Την αδελφή
τους την εντόπισαν τα ανίψια μετά από πολλά χρόνια. Είχε παντρευτεί και ζούσε
στην Καβάλα. Είχε βρεθεί ολομόναχο κοριτσάκι σε άγνωστο τόπο, μακριά από φίλους
και συγγενείς χωρίς την οικογένειά της. Είχε μια πολύ δύσκολη ζωή…