ΤΟΥ ΜΑΘΗΤΗ ΜΗΛΙΑ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ
ΕΛΛΑΔΑ
Η γιαγιά μου,
η Αγγελική Μήλια, μου είπε πως στην
περιοχή των προπαππούδων μου που είναι η Ραψάνη Λάρισας οι προπαππούδες μου
μαζί με το συγχωριανούς τους έλαβαν μέρος στις ανατινάξεις ενός τρένου με πυρομαχικά
και πολεμοφόδια που ερχόταν από τη Γερμανία στην Ελλάδα .Αυτό έγινε το 1944
στην Αγία Παρασκευή των Τεμπών, όπου υπάρχει ένα μνημείο αφιερωμένο στους
πεσόντες εκείνη την ημέρα .
Επίσης μου
ανέφερε πως εκείνη την περίοδο της Κατοχής φιλοξένησαν στα σπίτια τους πάρα
πολλούς ανθρώπους από την Αθήνα που πέθαναν από την πείνα και πως οι κάτοικοι
του χωριού μας μάζευαν τρόφιμα και οι γυναίκες πλέκανε φανέλες και κάλτσες
μάλλινες για τους ανθρώπους που κάναν αντίσταση εναντίον των Γερμανών.
Το σπίτι των προπαππούδων μου θυσίασε και τον προπαππού μου Γεώργιο
Μήλια στην Αντίσταση εναντίον των Γερμανών.
ΡΩΣΙΑ
Στην περιοχή του παππούδων μου που είναι η Μόσχα δεν ήταν όλα πολύ καλά
επειδή όλος ο κόσμος πέθαινε από τους Γερμανούς.
Οι Γερμανοί σκότωναν παιδιά και όταν μπήκαν στη Μόσχα παντού είχε σειρήνες
στρατιώτες τανκς και κάτι σαν αερόστατα.
Ο προπάππος
μου και η προγιαγιά μου είχαν πολεμήσει . Η προγιαγιά μου έχει 10 μετάλλια που
δόθηκαν για τον παππού γιατί είχε
βοηθήσει πάρα πολύ στον πόλεμο. Ο παππούς πέθανε στον πόλεμο .
Όταν είχαν
μπει οι Γερμανοί στη Μόσχα όλοι είχαν άγχος αν θα μπορέσουν να νικήσουν.
Μετά μόλις
πήραν το Βερολίνο όλοι είχαν χαρεί επειδή τελείωσε ο πόλεμος και έσωσαν όλη την
Ευρώπη. Μετά μάζεψαν όλα τα πτώματα που ήταν 20 εκατομμύρια. Από τη μία χάρηκαν,
από την άλλη όχι για τους ανθρώπους τους.