ΤΗΣ ΜΑΘΗΤΡΙΑΣ ΔΩΔΑ ΜΑΡΙΤΙΝΗΣ
Στην περίοδο του πολέμου το χωριό του παππού μου, η Χρυσομηλιά Καλαμπάκας είχε κατακτηθεί από τους Γερμανούς. Σε πολλά ορεινά χωριά της Καλαμπάκας όπως και στη Χρυσομηλιά υπήρχαν πολύ πάρα πολλοί αντάρτες. Ανάμεσα σε αυτούς τους αντάρτες ήταν και τα αδέρφια του προπαππού μου και πολύ κάτοικοι του χωριού. Οι αντάρτες συχνά κατέβαιναν στο χωριό για τρόφιμα και για να κρυφτούν από τους Γερμανούς .
Πολλοί
κάτοικοι βοηθούσαν τους αντάρτες βάζοντας τους μέσα στα σπίτια τους και ένα
τέτοιο σπίτι ήταν και του προπάππου μου.
Η προγιαγιά μου έπαιρνε τους αντάρτες που δεν έβρισκαν τους δικούς τους, επειδή
είχανε φύγει, και περιποιούταν τις πληγές τους .
Κάποια μέρα
οι Γερμανοί χτύπησαν την πόρτα και τη
ρώτησαν αν είδε κάποιον αντάρτη. Εκείνη απάντησε αρνητικά, όμως είχε κρύψει στο
υπόγειο κάτω από σακιά κάποιους αντάρτες.
Οι Γερμανοί
για να εκδικηθούν τους αντάρτες κάψανε όλα τα σπίτια του χωριού και τις
καλλιέργειες. Οι κάτοικοι αναγκάστηκαν να μείνουν στις στάνες με τα ζώα και
ό,τι άλλο πρόλαβαν να σώσουν. Το 1945 άρχισε να ξαναχτίζεται το χωριό σιγά
σιγά.
Μαρτυρία του παππού μου Αποστόλη Θάνου ,ετών 67 ,
με βάση όσα του είπαν οι γονείς του.